زیر پوست بازار فولاد !

وقتی نخستین جمله را از آنها می‌شنوید، این‌طور استنباط می‌شود که شمش وجود ندارد یا با کمبود عرضه روبه‌رو است؛ اما وقتی پای درد و دل آنها می‌نشینید متوجه می‌شوید شمش موجود است، اما تولیدکنندگان شمش حاضر به برآورده کردن نرخ مورد انتظار نوردکاران نیستند؛ پیش از این و در سال‌های گذشته، این نوردکاران بودند که بیشتر اوقات برای بازار شمشی‌ها تعیین تکلیف می‌کردند، به‌طوری‌که بیشتر اوقات ریش و قیچی دست نوردکاران بود و درنهایت در توافق نهایی، شرایط معامله برای نوردکار راضی‌کننده و برای شمشی‌ها هم قابل قبول بود؛ اما امسال به‌نظر می‌رسد شرایط فرق کرده و مدتی است معاملات بین این دو بخش به سختی انجام می‌شود و به نوعی بی‌اعتمادی بین مبادلات این دو حوزه پررنگ‌تر شده به‌طوری‌که شرایط معامله حداقل برای یکی از طرفین معامله راضی‌کننده نیست؛ با وجود اینکه برخی از کارشناسان عامل اصلی این قفل به‌وجودآمده بین این دو حوزه را نارضایتی پیشین شمشی‌ها دانسته و این مهم را انگیزه و بهانه‌ای برای ورود آنها به بازارهای جهانی و دریافت پیشنهادهای جذاب‌تر در حوزه صادرات می‌دانند، اما نویسنده قصد دارد توجه شما را به عوامل مهم‌تر در لایه‌های زیرین معطوف کرده و آنها را در حد بضاعت تشریح کند:

بازار فولاد کشور این روزها بسیار شکننده شده به‌طوری‌که حجم کالای در گردش در بازار فولاد داخل تا حد قابل‌توجهی تقلیل یافته است؛ برای مثال نوردکاری که تا چند سال پیش حداقل روزانه ۱۰۰ظرفیت ۲۲تنی کالا روانه بازار می‌کرد، اکنون در برخی از موارد حتی تا ۱۰ظرفیت هم به سختی می‌تواند وارد بازار مصرف کند؛ این‌گونه که از شنیده‌های بازار استنباط می‌شود بسیاری از این تولیدکنندگان با ظرفیت تولید کمتر از ۵۰درصد خود در حال فعالیت هستند که این موضوع باعث کاهش شدید راندمان شده و در نتیجه تولیدکننده با حاشیه سود روزهای گذشته و با توجه به این کاهش حجم تولید راضی نشده و با مشکل جدی دخل و خرج روبه‌رو است. از سویی معاملات شمش برخلاف بازار میلگرد به‌طور مرسوم در تناژهای سنگین از چند صد تن تا چند هزار تن است؛ مشکل این است که باتوجه به این حجم تولید در لایه نوردکاران و این بازار شکننده، ضمانتی برای ثبات در قیمت‌های کف بازار محصول نهایی وجود ندارد، به‌ویژه اینکه نوردکار نمی‌تواند این حجم شمش خریداری‌شده را در بازه زمانی مطلوب مورد انتظارش در بازار توزیع کند.

صفحه بعد