ضایعات بازیافت پذیر و ضایعات آهن

ضایعات آهن و فلزی علاوه بر محیط‌های صنعتی؛ در نواحی مسکونی هم یافت می‌شوند؛ و معمولاً بازیافتی‌ها با اطلاعیه‌ای که عنوان می‌کند قصد جمع‌آوری آهن قراضه و به درد نخور را دارند؛ دست به جمع‌آوری ضایعات آهن و فلزی می‌زنند. ضایعات اغلب پس از جمع‌آوری در یک «محیط باز حیاط مانند»؛ انبار می‌شوند. این حیاط ها که می‌توان آن‌ها را «انبارهای ضایعات» نامید، بسته به محل، ممکن است قبل از فرآیند بازیافت به افراد علاقه‌مند اجازه‌ی خرید قطعات مورد نیازشان را بدهد.

به این معنی که شاید در میان قطعات انبار شده، چیزی وجود داشته باشد که به کار آید. البته این امر در مورد انبارهای بزرگ و با ظرفیت بالا بسیار کم دیده می‌شود. همچنین لازم است ذکر شود که فروش ضایعات آهن و غیر آهنی بر اساس کیلو (وزن) صورت می‌گیرد اما عملکرد قطعه (مثلاً اگر موتور ماشین باشد) در قیمت تأثیر می‌گذارد. باید افزود به این علت که حجم ضایعات آهن قراضه ها در انبارها بسیار بالاست و احتمال حادثه در اثر کند و کاو وجود دارد؛ معمولاً انبارهایی که اجازه‌ی ورود افراد را می‌دهند در ابتدا تعهدی دریافت می‌کنند و مسئولیت هرگونه حادثه را به مشتری (شخصی که می‌خواهد انبار را بگردد و شی‌ء مورد نظرش را بیابد) واگذار می‌کنند. برخلاف «انبارهای ضایعات»؛ «انبارهای آهن قراضه» همه چیز را بر اساس وزن می‌فروشند. برای یک انبار آهن قراضه، ارزش هر قطعه، چیزی است که کوره‌ی ذوب برای آن می‌پردازد، نه عملکرد آن. در نتیجه به‌طور معمول اگر یک انبار ضایعات نتواند قطعه‌ای را بالاتر از قیمت آهن موجود در آن (به علت کارکردش) بفروشد آن را به انبار آهن قراضه منتقل می‌کند تا قطعه را به قیمت وزنش بفروشد. اگر قطعه‌ای متشکل از فلزاتی گوناگون باشد می‌توان آن را ارزان‌تر خریداری کرد؛ زیرا مدیران یک انبار دوست ندارند کارگرانشان را به جدا کردن فلزات مختلف یک قطعه بگمارند.

صفحه بعد