البته همچنان نیاز در بازار داخلی احساس می‌شود اما تأمین مالی و برخی تعهدات صادراتی باعث شده تا بخشی از مس تولیدی، راهی کشورهای مقصد شود. در این میان بحثی به نام قراضه وجود دارد؛ محصولی که می‌تواند با همان کیفیت یا حتی بهتر مورد استفاده قرار گرفته و بخشی از نیاز به ماده اولیه را تأمین کند اما متأسفانه شبکه جمع‌آوری این محصول در کشور ضعیف است درحالی که با کمی سرمایه‌گذاری می‌توان شاهد اقداماتی بهتر در این حوزه بود و قراضه‌های تولیدی در کشور را جمع‌آوری کرد تا به محصولات مورد نظر تبدیل شود. امروز این شبکه جمع‌آوری به شکل سنتی مشغول به کار است در حالی که با ایجاد یک روش منسجم و مکانیزه می‌تواند بخشی از خوراک مورد نیاز برای شرکتی همچون شرکت ملی مس ایران را تأمین کند. جالب است که این قراضه‌ها با انجام یک مرحله ذوب ساده، راهی بازارهای صادراتی می‌شوند اما می‌توان با مدیریت و همچنین سختگیری در صادرات شاهد تولید محصول نهایی بود که به کشورهای دیگر صادر شده و ایجاد ارزش افزوده را به همراه دارد. شاید آن چیزی که قراضه‌های مسی به آن احتیاج دارند، مدیریت است؛ مدیریتی که می‌تواند نیاز واحدهای تولیدی را تأمین کند و با تولید محصول نهایی، ارزش افزوده بیشتری به ارمغان آورد.
