معرفی «سرند» در کارخانه پرعیارسازی مس

هدف هر مدار خردایش، کاهش ابعاد ذرات است. میزان این کاهش ابعاد باید به طریقی با محصول مدار، از لحاظ درجه آزادی کانی، طبقه‌بندی مواد و یا ابعاد مناسب برای یک فرآیند خاص، مطابقت داشته باشد. این مطابقت و طبقه‌بندی، توسط «سرندها» و «کلاسیفایرها» انجام می‌گیرد.

فرآیند سرندکردن به زمان‌های قدیم، حداقل به زمان یونانی‌ها، برمی‌گردد که از سرندهای ساخته شده از موی اسب برای جداسازی ذرات استفاده می‌کردند. در قرن 15 میلادی آلمانی‌ها سرندهای سیمی بافته شده را عرضه نمودند و این نوع سرندها تا امروز به عنوان یکی از سرندهای اصلی باقی مانده‌اند. اولین سرندهای لرزان مکانیکی در قرن 18 میلادی در هلند بکار گرفته شد. سیستم حرکتی در این تجهیزات شامل یک طناب بود که سنگ‌شکن وصل شده بود. در زمان بالا رفتن، سرند را حدود 150 میلیمتر بالا می‌کشید و در زمان پایین رفتن آن را پایین می‌آورد. سرندهای‌ ویبره (ارتعاشی) در اوایل سال 1900 در امریکا اختراع شدند و از چکش‌ها یا بادامک‌ها برای تکان دادن سرند استفاده می‌شد. اولین سرندهای ویبره با سرعت بالا در سال 1910 وارد بازار شد.

در مدارهای خردایش صنعتی دو نوع سرند به طور عمومی یافت می‌شود:

♦ سرندهای ارتعاشی

♦ سرندهای ساکن یا ثابت، شامل سرندهای قوسی / سرندهای DSM

به عنوان یک قانون عمومی، انتخاب این نوع کلاسیفایرها به ابعاد خوراک کانسنگ بستگی دارد.

در سرند کردن صنعتی، حرکت مواد از روی سطح سرند، این موقعیت را برای ذرات فراهم می‌سازد که یا از سوراخ‌های (چشمه‌های) سرند عبور کنند و بخش ریزدانه را تشکیل دهند و یا به عنوان ذرات درشت‌دانه بر روی سرند باقیمانده، از انتهای آن خارج شوند. سرند کردن موثر نیازمند سطح سرند به مقدار کافی است. هر چه ابعاد ذرات به ابعاد چشمه‌های سرند نزدیک‌تر باشند، دانه‌بندی صحیح این ذرات مشکل‌تر خواهد بود. به طور ایده‌آل، ذرات باید به طور عمودی بر کف سرند (شبکه سرند) وارد شوند تا به طور دقیق طبقه‌بندی گردند. وقتی ویبره اعمال می‌گردد، سرند، خوراک ورودی را در اولین قسمت از شبکه سرند، لایه‌بندی می‌کند و با انجام این کار احتمال اینکه مواد ریزدانه چشمه‌ها را ببندند کاهش می‌یابد.

حرکت‌های همزمان لایه‌بندی و خارج شدن ذرات ریز باعث توانایی در سرند کردن موثر با ظرفیت زیاد می‌شود. بازدهی سرند را ممکن است از طریق افزایش تعداد فرصت‌هایی که به یک ذره داده می‌شود تا از یک سوراخ (چشمه) بگذرد، افزایش داد. این‌کار از طریق کاهش ظرفیت ورودی روی شبکه سرند، افزایش سطح باز شبکه سرند (افزایش سطح چشمه‌ها) یا نصب تعداد بیشتری سرند و در نهایت استفاده از سرند بزرگ‌تر عملی می‌باشد.

طول سوراخ و روزنه‌های سرند نیز خیلی مهم است. طول موثر سوارخ (در جهت حرکت جریان) معمولا کمی کمتر از طول حقیقی آن است. اگر مواد ورقه‌ای (صفحه‌ای) باشند، ممکن است ذرات درشت‌تر از چشمه‌های سرند، به بخش ته‌ریز منتقل شوند. شیب سرندها معمولا 20 درجه می‌باشد.