فلزات قراضه

فلزات قراضه‌ای که دور انداخته می‌شوند معمولا قابل بازیافت و استفاده مجدد هستند، به علاوه دفن این نوع زباله‌ها برای دولت کار سخت و هزینه‌بری است. اگر برنامه درستی برای این نوع زباله‌ها در نظر گرفته شود هم مشکل دفن و سوزاندن زباله‌ها برای دولت آسانتر می‌شود و هم به محیط زیست کمک خواهد شد. چرا که مواد سمی مانند کادمیوم، سرب و جیوه می‌توانند به خاک نفوذ کنند و در بلند مدت آلودگی‌های غیر قابل جبرانی ایجاد کنند.

دریافت فلز از معدن، یک روند گرانقیمت دارد. اما بازیافت فلزات قراضه می‌تواند هزینه‌های این صنعت را کاهش دهد.

فلزات قراضه، فلزاتی هستند که عمرشان در سازه‌ها و کالاها به پایان رسیده و به ضایعات تبدیل شده‌اند. این ضایعات را می‌توان بارها و بارها بدون آنکه خواصشان از بین برود بازیافت کرد و به یک ماده خام اولیه جهت تولید یک محصول جدید تبدیل کرد. این کار می‌تواند استفاده درست از منابع جهان را امکانپذیر کند.

صرف نظر از مزایای زیست محیطی، بازیافت فلز یک کار اقتصادی بسیار مهم است. در سال 2015، ارزش ضایعات آهن امریکا 18.3 میلیارد دلار بود. در سال 2014، ضایعات غیر آهنی امریکا ارزشی نزدیک به 32 میلیارد دلار داشت.

در مورد فلزات قراضه توجه به این نکته ضروری است که بین فلزات قراضه آهنی و فلزات قراضه غیر آهنی باید تمایز قایل شوید. (فلزات غیر آهنی شامل آلومینیوم، مس، سرب، نیکل، قلع، روی و ... است).

بازیافت فلزات قراضه مزیت بسیار مهم دیگری هم دارد و آن کاهش مصرف انرژی است. برای مثال بازیافت آلومینیوم در مقایسه با تولید اولیه آن از معدن، 95% انرژی کم‌تری مصرف می‌کند. مس 90% و فولاد 56% انرژی کمتری مصرف می‌کنند.

هر فردی می‌تواند با فروش فلز قراضه به درآمد برسد. تنها قوطی‌های نوشابه نمی‌تواند حکم فلز قراضه را داشته باشد، از سیم مسی گرفته تا باتری‌های ماشین و ... در دسته فلزات قراضه قرار دارند و می‌توان با جدا کردن آنها از زباله‌های دیگر هم به سود رسید و هم به محیط زیست و کاهش هزینه‌ها کمک کرد. فروش این فلزات قراضه به مکان‌هایی که برای آنها در نظر گرفته شده امکان پذیر است.

بهبود روش‌های مدیریت زباله و زیرساخت‌های بازیافت در کشورهای در حال توسعه و اقتصادهای در حال ظهور، تشویق طراحی روش‌هایی برای جداسازی قطعات و جداسازی مواد، بهبود فن‌آوری‌های بازیافت و سیستم‌های جمع‌آوری، می‌تواند به این صنعت کمک کند.