ماشین فلوتاسیون هوایی

در ماشین‌های هوایی، هوا یا همراه با جریان پالپ و یا مستقیما به داخل سلول تزریق می‌شود. در این ماشین‌ها، حتما باید هوا را توسط مکانیزمی در داخل پالپ متفرق ساخت؛ بنابراین پالپ و هوا از طریق یک افشانک به داخل سلول تزریق می‌گردد تا تماس مناسبی بین هوا و ذرات ایجاد شود. از آنجا که در این سلول‌ها، هوا، علاوه بر اینکه، نقش هوادهی و ایجاد کف را بر عهده دارد، باید سوسپانسیون را نیز پایدار نگاه دارند، به دلیل مصرف بسیار زیاد هوا، کمتر مورد استفاده قرار می‌گیرند و در کارخانه‌ها به اندازه سلول‌های مکانیکی متداول نیستند.

سلول‌های داوکرا، سلول‌های جیمسون و ستونی از متداول‌ترین نوع این سلول‌ها هستند.

سلول فلوتاسیون ستونی، یکی از مدرن‌ترین انواع سلول فلوتاسیون است که از یک ستون استوانه‌ای تشکیل شده است.‌ این استوانه که سلول فلوتاسیون را تشکیل می‌دهد، از دو قسمت زیرباردهی (منطقه بازیابی) و منطقه شستشو (در بالای بخش باردهی) تشکیل می‌شود. هوا از کف ستون وارد شده و خوراک از نزدیک بالای ستون به صورت جریان متقابل وارد سلول می‌گردد. در سلول‌های ستونی، برای به هم زدن پالپ و متفرق کردن ذرات و حباب‌های هوا، وسیله مکانیکی وجود ندارد.

در منطقه زیر باردهی، در مسیر جریان آب به سمت پایین، ذرات جامد با حجم انبوهی از حباب‌های هوا که از قسمت تحتانی سلول وارد می‌شوند، برخورد می‌کنند. در اثر برخورد ذرات با حباب‌های هوا، ذرات آب ران به سطح حباب‌ها می‌چسبند و به بخش فوقانی سلول (منطقه شستشو) به شکل کف منتقل می‌شوند. در این بخش برای شستشوی کف، دوش‌های آبی وجود دارد که به وسیله آن می‌توان ذرات آب‌پذیری را که به دام افتاده و یا همراه با ذرات آب‌ران به منطقه شستشو وارد شده‌اند، مجددا به منطقه بازیابی هدایت کرد. چنین ذراتی به همراه باطله از بخش تحتانی سلول خارج می‌شوند. با برقرار نمودن جریان آب رو به پایین، می‌توان از ورود بار اولیه به منطقه شستشو جلوگیری کرد. در فلوتاسیون ستونی، حباب‌های هوا ابتدا توسط کمپرسور تولید و سپس توسط اسپارجر به داخل سلول تزریق می‌شود.

استفاده از این سلول‌ها در فرآوری مواد معدنی توسعه چشم‌گیری داشته است. مزیت این ستون‌ها نسبت به سلول‌های مکانیکی، جدایش مطلوب‌تر با کارآیی بیشتر، بازیابی بهتر ذرات ریز، هزینه‌های سرمایه‌گذاری و عملیاتی پایین، استفاده از فضای کم و امکان کنترل اتوماتیک است.

این نوع سلول‌ها، ابتدا در سال ۱۹۶۰ در کانادا به عنوان سلول‌های شستشو توسعه یافتند و بتدریج در کارخانه جدید، هم به عنوان سلول رمق‌گیر و هم سلول شستشو با قطر ۴ یا ۵ متر در مدار فلوتاسیون متداول شدند.